تحلیل یك كارشناس مدیریت بحران و اكوتوریسم
بد ریتمی در حادثه جهان نما، وقف كوه و جنگل
به گزارش لوازم حیوان خانگی ریشه حادثه جنگل «جهان نما» كجاست؟ آیا با وقف كوه و جنگل می توان جلوی حوادث انسانی و طبیعی را گرفت یا مثلا مانع كوه خواری و جنگل خواری شد؟ یك كارشناس و مدرس مدیریت بحران و اكوتوریسم می گوید: حوادثی مشابه آنچه در جنگل جهان نمای گلستان رخ داد، نشانه هایی از بد ریتمی و آریتمی در حوزه مدیریت منابع است و با وقف منابع عام به نفع خاص، این مشكلات حل نمی گردد.
به گزارش لوازم حیوان خانگی به نقل از ایسنا، علی شادلو، نظام برخورد با این مسائل را پنجره واحدی می داند که به یک نظام آمایشی و مدیریتی نیاز دارد. او می گوید: ما از این نگاه آمایشی، بستر قانونی و همراهی سازمان های متولی تهی هستیم، این یعنی گم شدن یک مسافر در جنگل جهان نما، نخستین حادثه نبوده و آخرین هم نخواهد بود.
او تاکید زیادی روی «برنامه ریزی مدیریت مقاصد» دارد و آنرا چاره محدود شدن حوادث طبیعی می داند و اظهار می کند: اگر صد درصد پروژه های گردشگری که در روستاها و مناطق طبیعی ایران اجرا شده است را در کفه «ترازوی گردشگری پایدار» بگذاریم، فکر نمی کنم حتی به نسبت بیست به هشتاد برسیم؛ یعنی برای ۲۰ درصد پروژه ها نمی توان لفظ «گردشگری پایدار» به کار برد. معلوم است که ۸۰ درصد پروژه ها به بیراهه رفته است. این، حاصل مجموعه ای از عقب افتادگی های قانونی، اجرایی و مدیریتی، نبود خرد اجتماعی و فردی، درک نداشتن از حقوق مسافر، قاچاق و فعالیت غیرقانونی تور گردشگری، خرید و فروش مجوز تور، قراردادهای ناقص تور و بیمه، بی اطلاعی فعالان گردشگری از حقوق شان و نبود سامانه نظارتی روی تورپردازی است.
وی اضافه می کند: همه ما از اکوتوریسم، طبیعتگردی مسؤولانه و محیط زیست حرف می زنیم اما این ها بدست نمی آید مگر در یک بستر درست. علم امروزِ گردشگری دیگر سفر اکوتوریستی را به رسمیت نمی شناسد، اما روی مقصد اکوتوریستی تاکید دارد. فرض کنید در جنگل «جهان نما» بهره برداری وجود داشت که به مدت مشخصی و با شرایط معینی، عرصه به ایشان احاله مدیریت شده بود نه واگذاری و از او خواسته می شد طبق پروتکل و استاندارد برای مدیریت حوادث اقدام نماید، محل کمپینگ و ریزورت ها را جانمایی کند، از محیط زیست محافظت کند، پسماند و پسآب را مدیریت کند و از انرژی طبیعی استفاده نماید و علاوه بر همه این اقدامات اشتغال آفرینی هم داشته باشد و پروسه این سرمایه گذاری هم کامل رصد شود، در نهایت گردشگری که به این مقصدِ از پیش آماده و طراحی شده سفر می کرد، با بار دانش برمی گشت. به مقصدی نمی رفت که چون حمل و نقل استاندارد ندارد، همه پشت نیسان آبی سوار می شوند و نیسان ها باهم مسابقه می گذارند؛ آنچه در تورهای منطقه سوباتان و دیگر نقاط شاهد می باشیم، مناطقی که قاعده ای در حمل و نقل و تاثیرات محلی از حیث اقتصادی و زیست محیطی ندارد.
این مدرس مدیریت بحران و اکوتوریسم ادامه می دهد: حوادثی که در طبیعت درحال وقوع است در بستر کِشت بحران حادث می شود، مثلا در حادثه «جهان نما» نمی دانیم چطوری یک نفر بامداد بلند شده، کجا رفته و چه اتفاقی افتاده است. نه فقط حادثه جهان نما، تمام اتفاقاتی که در بستر طبیعت رخ می دهد، به منزله آن است که هیچ ساز و کار استانداردی نداریم. البته برای این که ایجاد شود دولت آئین نامه کمیته طبیعت گردی را ارائه کرد و خیلی هم برای آن زحمت کشیده شد اما حالا تحت شعاع مسائلی قرار گرفته است. در نتیجه الان شما نمی دانید در بالادست چه مسائلی بین سازمان های منابع طبیعی، گردشگری، محیط زیست و کشاورزی وجود دارد که عرصه های منابع عامِ در دست دولت، گرفتار سومدیریت و سورفتار می شود.
وی می گوید: طبیعت ایران را زباله برداشته و مقاصد چند ساله مثل مازندران از بحران زباله به کوه زباله و شیرابه رسیده اند و افزایش بیماری و ضررهای محلی در ازای ورود انبوه جمعیت برای گردشگری، این مناطق را گرفتار کرده است. حوادثی مثل سقوط و گم شدن هم نشانه هایی از بدریتمی و آریتمی در حوزه مدیریت منابع است که چون مقاصد گردشگری و اکوتوریستی استاندارد ندارند، بهره بردار ندارند و عرصه ای صاحب عام دارد، وقتی یک حادثه ای رخ می دهد نهایتا می گویند ما گفته بودیم نروند خودشان رفتند. مثل عرصه های آبی که تابلوی شنا ممنوع در حاشیه آن نصب شده، در عین حالی که بیشترین غریق را همین مناطق دارند. این راه برخورد با مساله نیست.
شادلو که این صحبت ها را در صفحه شخصی اش در فضای مجازی، در چارچوب ویدئو منتشر نموده است، ادامه می دهد: این وسط یک عده می گویند اگر مناطقی وقف شود این مسائل حل می شود. اینطور نیست. این که به چه کسی واگذار کنند، آیا آن شخص به لحاظ مدیریتی چه صلاحیتی دارد، یا با چه شرایط و اهدافی واگذار کنند، تعیین کننده است. ما یا هیچ عرصه ای را به هیچ کسی تحویل نمی دهیم و هزار و یک لکنت مدیریتی و قانونی داریم، یا اینکه یک باره خبردار می شویم یک یال از دماوند را وقف کرده اند. ما وقف منابع برای عام شنیده بودیم اما وقف میراث برای خاص نشنیده بودیم؛ پس ما تهی از قانون مدیریت مقاصد و سرشار از تضادهای دستگاه های متولی هستیم که توفیق در اکوتوریسم را محدود و محدودتر می کند. دنیای امروز، دوره ایجاد مقاصد استاندارد و سرمایه گذاران دارای اهلیت است که جلوی این اشکالات را می توانند بگیرند.
منبع: petpart.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب